ख्रिस्त करुणामूर्ती होता अन् म्हणूनच तो गांधीजी, साने गुरुजी, मदर तेरेसा यासारख्या विभूतींना भावला होता. कारुण्य, लीनता, प्रेम या त्रिसूत्रीत तो देवपुत्र मानवी जीवन जगला. त्याच्या शिकवणुकीची जपणूक करणे हेच तर त्याच्या सच्चा अनुयायाचे कर्तव्य ठरते. ख्रिस्ताचे सारे जीवन माणसाला मुक्तीचा मार्ग दाखविणारे होते. युगानुयुगे त्या शिकवणुकीचा दीपस्तंभ मानवतेला मार्गदर्शन करील ही आशा करू या.
दरवर्षी नाताळचा सण ख्रिस्ती जन्माची आठवण सोबत घेऊन येतो. सर्वत्र उत्सवाचे नि जल्लोषाचे वातावरण निर्माण होते. अंधारात चाचपडणा-या, हालअपेष्टांनी गांजलेल्या, भुकेने व्याकूळ झालेल्या, तणावांनी दबलेल्या, भीतीने गांगरलेल्या, दु:खांनी पोळलेल्या, आपत्तींनी खचलेल्या तमाम पामरांसाठी हा सण आशेचा किरण घेऊन येतो. नाताळ येत राहतो नि ख्रिस्ताच्या आठवणींना उजाळा देत राहतो. सुमारे दोन हजार वर्षांपूर्वी ख्रिस्ताने अवघ्या ३३ वर्षांच्या आयुष्यात घडविलेल्या अपूर्व क्रांतीच्या चित्रपटाचा ट्रेलर झळकवित नाताळ आपल्याला भेटत राहतो. संकटावरील विजयाचा जल्लोष होत राहतो.
मानवी मातेच्या पोटी अन् गुरांच्या गोठी जन्मलेल्या ख्रिस्ताने स्वत: दारिद्र्य भोगले अन् त्यातूनच तावून-सुलाखून निघत तो गरिबांचा कैवारी बनला. आपण देवपुत्र असल्याची जाणीव असून देखील त्याने कधी शेखी मिरवली नाही. ख्रिस्त आपल्या मानवी मातापित्यांच्या आज्ञेत राहिला. बापासोबत सुतारकाम करीत वाढला, मात्र पास्काच्या (पास-ओव्हरच्या) सणाला जेरूसलेमला गेलेला लहानगा येशू, तिथल्या मंदिरात पंडितासोबत वादविवाद करण्यात गुंतला असताना, त्याच्या आईवडिलांशी त्याची ताटातूट झाली होती. नाझरेथ गावी परतू लागलेले जोसेफ-मेरी त्याला शोधता शोधता मेटाकुटीस आले. ते परत जेरूसलेमला आले, तेव्हा त्यांना पोरगेला येशू बुजुर्ग पारोश्यांशी तात्त्विक चर्चा करताना दिसला. मेरीने त्याला हटकले, ‘बाळा, तू असं का केलंस? तुझे बाबा नि मी किती चिंतेत होतो?’
तेव्हा येशू निर्धाराने म्हणाला होता ‘मी माझ्या पित्याच्या मंदिरात सुखरूप होतो. तुम्ही उगाचच माझा शोध घेत होता. ‘त्या गरीब सुतार-दाम्पत्याला त्यातला अर्थ कळलाही नव्हता. अर्थात, तो सतत आई-बापाच्या आज्ञेत राहिला. क्रूसावर मरताना देखील तो आईची काळजी करीत होता. खस्ता खाऊन लहानाचे मोेठे करणा-या आई-बाबांकडे वृद्धापकाळी बेपर्वाईने बघणा-या आणि वैयक्तिक स्वार्थासाठी भावंडांशी कृतघ्नतपणे वागणा-यांची प्रवृत्ती ख्रिस्त शिकवणीपासून कोसो मैल दूर असते, हे लक्षात घ्यावे. आपण समाजातील दीनदुबळ्या बांधवांचा विचार करीत नसतो तेव्हा ख्रिस्ताची ही शिकवणूक अन् त्याचा आदर्श आपण सोयिस्करपणे विसरलेलो असतो. आपल्या ऐश्वर्याचा बाजार मांडून बडेजाव करणा-या नि आपल्या दानधर्माची जाहिरात करणा-यांनी ‘आपल्या उजव्या हाताने दिलेले दान, डाव्या हाताला कळू नये’ हा ख्रिस्ताचा सल्ला आठवायला हवा. मेंढपाळाच्या सानिध्यात जन्मलेल्या येशूने गरीब कोळ्यामधून आपल्या शिष्योत्तमांची निवड केली होती. सुवार्तेचा प्रसार करण्यासाठी, तो दीनदुबळ्या आणि लुळ्यापांगळ्यांच्या जनसमूहात वावरला होता. आपल्या दैवी सामर्थ्याने त्याने अंध व्यक्तींना डोळस केले होते. मुक्यांना बोलते केले होते. दिव्यांगांना चालण्याची शक्ती दिली होती. आजा-यांना रोगमुक्त केले होते. मनोरुग्णांना मुक्ती मिळवून दिली होती. जेरूसलेममधील भटकंतीत, छोटी-छोटी मुले देवाचे गुणगान करीत, त्याचे स्वागत करीत तेव्हा ख्रिस्त प्रसन्न होत असे. कारण मुले ही परमेश्वराची लाडकी लेकरं आहेत, असे तो लोकांना सांगे. ‘तुम्ही मुलांसारखे वागाल, तरच स्वर्गाची दारे तुमच्यासाठी खुली होतील’, ही त्यांची शिकवणूक होती.
राग आपल्याला पापकृत्य करण्यास प्रवृत्त करतो, म्हणून आपण रागाला आवरले पाहिजे, असे ख्रिस्त निग्रहाने सांगत असे. ‘तुम्हाला परमेश्वराशी एकरूप व्हायचं असेल, त्याच्या श्रद्धेची भेट घ्यायची असेल पण त्याचवेळी तुमची कुणाशी रागारागी झाली असेल तर… थांबा! प्रथम त्या व्यक्तीला भेटून सलोखा करा नि मग देवाजवळ जा’ असे त्याचे ठाम म्हणणे होते. ख्रिस्ताने अनुयायांना स्वत:इतकेच शेजा-यावर प्रेम करायला सांगितले. इतकेच नव्हे, तर आपल्या शत्रूवर देखील प्रेम करायला शिकविले. जखमांनी घायाळ होऊन वेदनांनी तळमळत, क्रुसावर मरण पत्कारत असताना, त्याने आपल्या मारेक-यांना क्षमा केली होती. ‘हे बापा, तू त्यांना क्षमा कर, कारण ते काय करतात याची त्यांना जाणीव नाही.’ ख्रिस्त मानवी रूपात होता आणि त्यालाही मृत्यू यातना अस झाल्या होत्या. आपल्या हा दु:खाचा प्याला परमेश्वर पित्याने दूर सारावा, असे त्यालाही वाटले होते; पण पित्याची इच्छा होती, ती त्याने शिरसावंद्य मानली व तो दु:खाचा प्याला रिचविला. मानवाला दु:खापासून मुक्त करण्यासाठी अखिल मानवतेचे दु:ख त्याने पचविले होते.
रोजच्या जीवनात आपण जराजराशा गोष्टींनी चिडत असतो. बाजूच्या सहप्रवाशाचा राग येईल अशा घटना क्षणाक्षणाला झिम्म भरलेल्या लोकलगाडीत घडत असतात. संकुचित वृत्तीची मंडळी घातपात करून निष्पाप जीवांचे बळी घेत असतात. अशा वेळी ख्रिस्ती शिकवणूक आठवायला हवी. क्रांती हीच सर्वांत मोठी संपत्ती आहे, हे ख्रिस्त आपल्या शिकवणुकीतून सांगत आला. शांतीनिर्मितीसाठी असीम त्यागाची गरज असते. परंतु आपण तर सुखासन्नता, मोहमायांना आणि चंगळींना इतके सोकावलेलो असतो की आपणच आपल्या पायावर धोंडा मारून घेतो. ख-याखु-या नितळ सौख्याला पारखे होत राहतो. जीवन जगताना बहुसंख्य जण साधा, सोपा मार्ग स्वीकारतात आणि अवघड जागी जाऊन पोहोचतात. उलट काट्याकुट्यांच्या मार्गावर वाटचाल करणारे मोजकेच असतात. ख्रिस्त मैत्रीला खूप महत्त्व देत असे. ‘तुम्ही सगळ्यांनी एकमेकांशी जिवाभावाने, निर्व्याज प्रेमाने वागा!’ असे तो सांगत असे. नाताळ नि इस्टरचे सण साजरे करण्यासाठी जागे राहताना जगताना ख्रिस्तानुभव घेण्यास जागृत राहणेही गरजेचे आहे.
ख्रिस्ताचे स्त्री-दाक्षिण्य विलक्षण होते. स्त्रीच्या डोळ्यांतील अश्रू त्याला विरघळून टाकत. म्हणून तर काना येथील लग्नात त्याने आपल्या आईचा आदेश पाळला आणि पाण्याचा द्राक्षरस तयार करून यजमानांची इज्जत राखली. एका बदफैली स्त्रीला दगडाने ठेचून मारणा-या समूहाला त्याने आवाहन केले, ‘तुमच्यापैकी आजपर्यंत कुणी पाप केले नसेल, त्याने पहिला दगड मारावा,’ अन् ती त्वेषाने आसुसलेली गर्दी हळूच पांगली होती. माग्दालेना नावाच्या त्या वारागंनेने ख्रिस्ताचे पाय श्रद्धेने धुतले नि पवित्र झाली. संत बनली. नाईमच्या विधवा बाईचा एकुलता एक मुलगा मरण पावला तेव्हा तिच्या शोकाने व्याकूळ झालेल्या ख्रिस्ताने त्यास जीवनाचे वरदान बहाल केले. ख्रिस्त करुणामूर्ती होता अन् म्हणूनच तो गांधीजी, साने गरुजी, मदर तेरेसा यासारख्या विभूतींना भावला होता. कारुण्य, लीनता, प्रेम या त्रिसूत्रीत तो देवपुत्र मानवी जीवन जगला. त्याच्या शिकवणुकीची जपणूक करणे हेच तर त्याच्या सच्चा अनुयायाचे कर्तव्य ठरते. ख्रिस्ताचे सारे जीवन माणसाला मुक्तीचा मार्ग दाखविणारे होते. युगानुयुगे त्या शिकवणुकीचा दीपस्तंभ मानवतेला मार्गदर्शन करील ही आशा करू या. संकटांनी ग्रासलेल्या सर्वसामान्य माणसाला त्याची शिकवणूक खूप मोठा आधार आहे.
-जोसेफ तुस्कानो, ज्येष्ठ विचारवंत
